نویسنده: محمد کریمی (تحلیلگر ورزشی)
ظهر روز هشتم آذر ماه سال ۱۳۷۶، تیم ملی ایران با متوقف کردن استرالیا در خاک خودش، بعد از ۲۰ سال به جام جهانی راه پیدا کرد و یک روز بی‌نظیر را مردم ساخت اما این برد هرگز آسان به دست نیامد.
حملات بی‌وقفۀ استرالیا روی دروازۀ ایران تمامی نداشت و زردپوشان با دو گل هری کیول و آئورلیو ویدمار از تیم ملی ما پیش افتاده بودند، در حالی که چندین گل نیز نزدند. بازیکنان ایران در جو ورزشگاه کریکت ملبورن، بسیار سراسیمه شده بودند و در بهت فرو رفته بودند که فرشتۀ نجات آن‌ها و فرشتۀ شادی‌آور میلیون‌ها ایرانی از میان سکوها وارد زمین بازی شد.
تماشاگر خرابکاری به نام پیتر هور وارد زمین بازی شد و تور دروازۀ ایران را پاره کرد. پیتر هور سابقه‌ای طولانی در به وجود آوردن هرج‌ومرج داشت. به عنوان نمونه در سال ۲۰۰۰ با پریدن از تور و رقصیدن در وسط زمین، دیدار نهایی تنیس آزاد استرالیا میان آندره آغاسی و کافلنیکف را مختل کرد.
پیتر هور در حالی که به‌شدت توسط تماشاگران استرالیایی هو می‌شد از زمین بازی خارج شد و ۸ دقیقه طول کشید تا مسئولان تدارکات ورزشگاه تور جدید را جایگزین کنند. همین وقفه باعث شد بازیکنان ایران نفسی بکشند و خود را در زمین پیدا کنند.
دقیقه ۷۱، کریم باقری یکی از گل‌ها را جبران کرد و چهار دقیقۀ بعد، خداداد عزیزی گل دوم ما را به ثمر رساند. مردم ایران هرگز جملات جواد خیابانی در گزارش این صحنه را فراموش نخواهند کرد. "باز هم روی زمین، باز هم روی زمین."
فوتبال‌دوستان استرالیایی هرگز پیتر هور را نبخشیدند. تیمی که می‌توانست بهترین نسل فوتبال استرالیا باشد به دست این دیوانه از حضور در جام جهانی محروم شد. پیتر هور اکنون در گوشه‌ای از کشورش مشغول فروختن دی‌وی‌دی است. شاید اگر در ایران چنین شغلی داشت، فروش بالایی را تجربه می‌کرد.
