نویسنده: محمد کریمی (تحلیلگر ورزشی)
فوتبال کامرون و حتی فوتبال آفریقا با یک نام به دنیا شناخته شد: "روژه میلا." آلبرت روجر موه میلر ملقب به روژه میلا در ۲۰ می ۱۹۵۲ پابه‌جهان گشود. در باشگاه‌هایی نظیر والنسینه، باستیا و سن‌اتین بازی کرد اما فوتبال ملی معنای دیگری برای او داشت.
در جام جهانی ۱۹۸۲ اولین بار جام جهانی را تجربه کرد هر چند دستاوردی نداشت. پنج سال بعد با سه عنوان قهرمانی قاره‌ای به کارش در تیم ملی پایان داد و از بازی‌های ملی خداحافظی کرد. اما انگار ثانیه‌ها برای بنجامین باتنِ کامرون برعکس کار می‌کرد.
سال ۱۹۹۰، در حالی که شیرهای رام‌نشدنی خودشان را برای جام جهانی آماده می‌کردند. آقای پل بیا، رئیس جمهور کامرون از میلا درخواست کرد که به تیم ملی بازگردد. او لحظه‌ای درنگ نکرد و در ۳۷ سالگی به تیم ملی کامرون بازگشت و این آغازی بود برای افتخارآفرینی تاریخی‌اش.
در جام جهانی ۱۹۹۰ با درخشش روژه میلا، کامرون به یک‌چهارم‌نهایی راه پیدا کرد. برعکس سال ۸۲، این جام جهانی برای روژه ویژه بود؛ دو گل برابر رومانی و دو گل برابر کلمبیا و آن خوشحالی پس از گل به‌یادماندنی که ساموئل اتوئو را عاشق فوتبال کرد. کامرون در یک‌چهارم‌نهایی با وجود بازی فوق‌العاده برابر انگلستان، ۳-۲ نتیجه را واگذار کرد و حذف شد. بابی رابسون سرمربی انگلستان پس از بازی گفت کامرون اگر کمی خوش‌شانس بود ما را شکست می‌داد.
این داستان عاشقانه همچنان ادامه داشت. روژه در جام جهانی ۱۹۹۰ هم عضو تیم ملی کامرون بود. آن هم در ۴۲ سالگی! کامرون در دور گروهی حذف شد اما روژه با گلی که مقابل روسیه به ثمر رساند نام خودش را به عنوان مسن‌ترین گلزن جام جهانی در تاریخ ماندگار کرد. گلی که یک دقیقه پس از حضورش در زمین زد.
میلا در سال ۲۰۰۷ عنوان بهترین بازیکن نیم‌قرن اخیر قارۀ آفریقا را از آن خود کرد ولی مهمترین افتخار او، بالا بردن وجهه ملی کامرون در کل دنیا بود. طبق گفتۀ خودش، درخشش کامرون در جام جهانی ۱۹۹۰ باعث شد جهان‌سومی‌ها خودشان را نشان دهند و از رویارویی با بزرگان نترسند.
