نویسنده: محمد کریمی (تحلیلگر ورزشی)
دیگو مارادونا در سال ۱۹۸۲ با قراردادی به ارزش ۵ میلیون دلار که گران‌ترین قرارداد تاریخ فوتبال تا آن زمان بود، راهی باشگاه بارسلونا شد تا برای نخستین بار فوتبال اروپا را تجربه کند.
با درخشش فوق‌العاده دیگو در لباس کاتالان‌ها، هیچ مدافعی دلش نمی‌خواست مقابل این بازیکن تکنیکی قرار بگیرد اما برای قصاب بیلبائو هیچ ترس و دلهره‌ای وجود نداشت.
آندونی گویکوچه‌آ ، مدافع باشگاه اتلتیک بیلبائو که لقب قصاب بیلبائو را یدک می‌کشید قبل از بازی تیمش در مقابل بارسلونا گفت که قصد دارد پای مارادونا را قطع کند. گویکوچه‌آ که بدون تردید، بدنام‌ترین بازیکن فوتبال اسپانیا بود، در بازی برابر بارسلونا به قولش وفا کرد و با تکلی وحشتناک، مارادونا را راهی بیمارستان کرد.
در میان تعجب همگان، دیگو تنها دو ماه بعد به میادین بازگشت. به نظر می‌رسید انگیزۀ این نابغۀ آرژانتینی، چیزی فراتر از فوتبال بود. فصل بعد باشگاه بیلبائو پس از قهرمانی در لالیگا، به فینال کوپا دل ری نیز رسیده بود. جایی که باید به مصاف بارسلونا می‌رفت.
قصاب بیلبائو بار دیگر مارادونا را سلاخی می‌کرد یا روز تسویه‌حساب دیگو فرا رسیده بود؟ در روزی که خوان کارلوس، پادشاه اسپانیا نیز شاهد ویژه فینال در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو بود، دیگو حسابی از خجالت گویکوچه‌آ و دیگر بازیکنان بیلبائو درآمد.
پس از زدوخورد شدید دیگو با بازیکنان حریف، او به مدت سه ماه از حضور در باشگاه بارسلونا محروم شد و البته دیگر برای آبی‌واناری‌پوشان به میدان نرفت. او در دو فصلی که برای کاتالان‌ها به میدان رفت موفق شد در ۵۶ دیدار، ۳۸ گل به ثمر برساند. آ« نبرد معروف که ۶۰ مصدوم نیز به جا گذاشت شاید پایان بدی برای این مهاجم سرکش نبود.
